Als geloof wordt verbonden met macht en met territoriale aanspraken, dan gaat het grondig mis. Dat blijkt maar weer in Oekraïne. Poetin en patriarch Kirill hebben een soort heilige alliantie gesloten. Rusland en de Russisch-Orthodoxe Kerk horen bijeen en zijn samen uit op het oude Tsarenrijk. Dat is de enige manier om zich te weren tegen het verloederde Westen met zijn onheilige levensstijl. Europa blijft voor hen het grote kwaad en komt veel te dichtbij.
Natuurlijk is zo’n alliantie niet nieuw. Vanaf het moment dat de Romeinse keizer Constantijn zich inliet met het christelijke geloof in de vierde eeuw is de kerk op een bepaalde manier constant verbonden geweest met macht en territorium. Van de kruistochten in de Middeleeuwen, tot de herovering van Spanje op de islam door de rooms-katholieken in de vijftiende eeuw en de koloniale veroveringen op de niet-westerse beschavingen daarna. Altijd was religie een factor.
Zuiver en toegewijd
En dan heb ik het alleen nog maar over het christendom. Maar hetzelfde geldt voor joden, moslims en niet te vergeten hindoes, in India. Oorspronkelijk was het zionisme sterk seculier, maar na de stichting van de staat Israël is het steeds religieuzer geworden. Alleen in het land kun je volgens de Thora echt ten volle jood zijn. Voor moslims is Mekka heilig, daar mag je niet eens komen als je geen moslim bent. Het land bepaalt uiteindelijk je identiteit als gelovige. Het is de plek waar God heeft gehandeld, jouw volk in het leven heeft geroepen en waar Hij zich aan heeft verbonden. Zonder dat land ben je losgeslagen van je wortel, van je identiteit. De religie heeft machthebbers nodig om ervoor te zorgen dat het land ook zuiver en toegewijd blijft aan de religieuze idealen en machthebbers kunnen niet zonder de steun van de kerk die hun een goddelijke legitimatie verleent. Vandaar die verbondenheid van Poetin en Kirill.
Dat kunnen we ons in Nederland nauwelijks meer voorstellen. Geloof is iets individueels geworden en zeker niet verbonden met ons land, laat staan de overheid. Maar voor velen in de wereld heeft het land misschien wel dezelfde waarde als voor ons een kind. Als iemand aan je kind komt, staat de tijger in je op en gebruik je elke mogelijke macht om het kind te beschermen. Je zou er zelfs voor kunnen doden.
Russische tanks
Wat moet je daarmee in onze huidige crisis? Maakt dat de inval van Rusland acceptabeler? Wat mij betreft absoluut niet, al moet je wel begrijpen wat er speelt om het te kunnen bestrijden. Maar daarmee houdt het vooral mijzelf – en ik hoop de lezer – een spiegel voor. Als ik eerlijk ben zit ik ook gevangen in een soort heilige oorlog. Ik word meegezogen in het wij-zij-denken. ‘Wij’ zijn goed, ‘zij’ zijn slecht. God staat toch meer aan onze kant dan aan die van Kirill en Poetin. Ik schrik van mezelf als ik blij word dat Oekraïne weer wat Russische tanks heeft vernietigd. Omdat ‘wij’ dan winnen en ‘zij’ verliezen. Alsof er geen soldaten in die tanks zaten die hun leven verloren. Zou Jezus dat ook denken? Zou Hij die zijn leven gaf voor Syriërs, christenen, moslims, joden en ja, ook Russen, inclusief Poetin, partij kiezen? Misschien wel ja, maar dan partij voor de slachtoffers. Maar niet voor een kerk die de eigen staat, volk en cultuur vereenzelvigt met het Koninkrijk van God. Daarin is de Bijbel wel duidelijk. Jezus’ rijk is niet van deze wereld. Wie claimt dat zijn eigen wereldrijk samenvalt met dat van Christus vindt de Allerhoogste tegenover zich. Het oordeel begint bij het huis van God.
Misschien moeten we ons maar eens afvragen of christelijke politiek wel mogelijk is. Al zijn wij dan beschaafder, het is potentieel een explosieve combinatie: christen zijn en macht willen uitoefenen. Dat blijkt maar weer in Rusland.
Domine, Dona Nobis Pacem: geef ons vrede, Heer.
Deze column verscheen eerder in het Nederlands Dagblad:
https://www.nd.nl/opinie/columns/1114068/alliantie-geloof-land-en-macht